Στις κερκίδες του σταδίου Καραισκάκη,δέσποζε για πολλά χρόνια μια σουρεάλ φιγούρα ενός τύπου με κόκκινα μάγουλα και συμπαθητική φυσιογνωμία.Όντας οπαδός του ολυμπιακού τον λάτρευαν οι ολυμπιακοί,αλλά παράλληλα τον παραδέχονταν και οι παναθηναικοί και οι αεκτζήδες.
Η φιγούρα αυτή είχε για σύντροφο μια τρομπέτα.Τον συνόδευε παντού σε όλο τον κόσμο μαζί με τον ολυμπιακό.Παρίσι,Λονδίνο,Βρυξέλλες,Ελσίνκι μέχρι Νέα Υόρκη και Αυστραλία.
Η ίδια τρομπέτα πάντα με τον ίδιο γνώριμο ήχο απο τα χείλη του Ατίλιο οπως τον φώναζαν όλοι.
Λύπες,χαρές,πρωταθλήματα,κύπελλα,παντού άκουγες το χαρακτηριστικό μοτίβο που μόλις το ακουγαν οι υπόλοιποι οπαδοί στο γήπεδο χειροκροτούσαν ρυθμικά δημιουργώντας μια πανδαισία πανηγυρισμών κάθε φορά.
Κάποια στιγμή η τρομπέτα ηχούσε και στους αγώνες της εθνικής Ελλάδος με το ίδιο μοτίβο δίνοντας την ευκαιρία στους υπόλοιπους οπαδούς πλην των ολυμπιακών,να νοιώσουν το συναίσθημα που κατέκλυζε τους ολυμπιακούς.Όταν ανταποκρίνονταν όλοι στο μοτίβο της τρομπέτας ήταν κάτι μαγικό που όσοι το έχουν ζήσει θα το κουβαλάν μαζί τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.
Η τρομπέτα σταμάτησε να ηχεί στις 11 Νοεμβρίου του 1994.
Θα μείνει για πάντα στις καρδιές των απανταχού φιλάθλων και στις ψυχές χιλιάδων ολυμπιακών που μεγάλωσαν με τους ήχους της.
Το μοτίβο της τρομπέτας ακούγεται ακόμα και θα ακούγεται για πάντα ηχογραφημένη στο στάδιο Καραισκάκη,μιας και έχει γίνει κάτι σαν ύμνος για τους φιλάθλους του ολυμποιακού.
Όσοι νιώσετε την ανάγκη να τη δείτε απο κοντά η τρομπέτα βρίσκεται στο μουσείο του ολυμπιακού,σε περίοπτη θέση στο στάδιο Καραισκάκη.
Η συμπαθητική φυσιογνωμία που έδωσε ψυχή στην τρομπέτα δεν ήταν άλλη απο τον Βασίλη Δουρίδα.