Στο τέλος, ακόμη και οι δεισιδαιμονίες του Maurizio Sarri βγήκαν έξω από το παράθυρο. Ο Ιταλός συνήθως αρνείται να προχωρήσει στην επιφάνεια του παιχνιδιού, αν και δεν μπορούσε να περιέλθει στον τελικό σφύριγμα. Ο Sprinting προς τα εμπρός στο χλοοτάπητα, τα χέρια που ανέκυψαν με θρίαμβο, ο προπονητής της Chelsea προτίμησε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο μιας καριέρας που έχει διαρκέσει δύο δεκαετίες. Ήταν δύσκολο να τον συγχωρήσω.

Ήταν μια δύσκολη πρώτη σεζόν στην Αγγλία, που χαρακτηρίστηκε από τη δυσαρέσκεια στα περίπτερα και τις περιόδους όπου το ποδόσφαιρο ήταν μάλλον πολύ καλοπληρωμένο και ανέπαφο, για όλα αυτά που έχει τώρα ανταμείψει. Η στάση του στην Πρέμιερ Λιγκ θα μπορούσε ακόμα να αποδειχτεί βραχυπρόθεσμα, εάν η Γιουβέντους κατάφερε να τον προσελκύσει στην Ιταλία, με επίκεντρο το ενδιαφέρον επί του παρόντος. Παρόλα αυτά, καθώς η Άρσεναλ αδράχτηκε σε τεμάχια μέσα από μια ορμητική περίοδο 23 λεπτών εδώ στο μακρινό Μπακού για να καταστρέψει τις ελπίδες τους για να προκριθεί για τον επόμενο χρόνο του Τσάμπιονς Λιγκ, η Τσέλσι αποκάλυψε στην επιθετική απειλή μιας πλευράς Σαρρή.

Ένιωσε σχεδόν αποκαλυπτικά, βλέποντας τον Jorginho να περιστρέφεται και να απελευθερώνει τους συμπαίκτες του στο διάστημα καθώς οι μπλε πλημμύρισαν προς τα εμπρός, περνώντας κατά βούληση με τον Eden Hazard έναν άνθρωπο που κατέκτησε και ακόμη και ο N'Golo Kanté να σκοντάψει με το στήριγμα γόνατος στο δεξί πόδι του ξεχασμένο.

Μέσα στους θεούς αυτού του σταδίου, με τις τράπεζες των κενών καθισμάτων και τους ντόπιους να κυματίζουν με ενθουσιασμό τις σημαίες τους, ο Ρωμαίος Αμπράμοβιτς πρέπει να είχε αποκαλύψει με μια ματιά το όραμα που είχε ορίσει όταν γύρισε στο Σάρι το περασμένο καλοκαίρι. Αυτός ήταν ο τρόπος που έπρεπε να είναι: μια συγκίνηση αδίστακτη, επίθεση στο ποδόσφαιρο. μια εξευτελιστική αποσυναρμολόγηση των φουσκωμένων αντιπάλων. Το είδος της κομψής εμφάνισης που μπορεί να κάνει έναν ιδιοκτήτη να ξανασκεφτεί αν θα χάσει το προπονητή αυτό το καλοκαίρι είναι μια τόσο καλή ιδέα τελικά.